الان عطسه کردم؛ لبم ترک خورد.
یاد اون دیالوگ یکی از بیمار های سریال پرستاران افتادم که می گفت:
یه بار عطسه کردم ؛ دنده ام شکست...!
حالا خدا رو شکر که لب من نشکست. والا!
+ آیا کس دیگه ای هم هست که مثل من عاشق پرستاران بوده باشه؟ در این حد که دیالوگ های خوبش رو برای خودش نوشته باشه؟ (اصلا باید یه پست راجع به سریالهای قدیمی محبوبم که از تلویزیون پخش میشد بنویسم...!)
مهمان مان می خواست که فیلمی سه بعدی تماشا کند. عینک به چشم نشسته و مشغول تماشا بود. وقتی از کنار تلویزیون رد شدم، حس کردم فیلم سه بعدی نیست. برگشتم و دقیق تر نگاه کردم. نه. یا فیلم سه بعدی نیست یا تلویزیون روی حالت سه بعدی نیست. و این تضادی آشکار با مهمان عینک سه بعدی به چشم داشت. رویم نشد چیزی بگویم. حتی رویم نشده بود که دقیق نگاهش کنم. شاید اصلا عینک به چشمش نبود. برای آوردن وسایل ناهار به آشپزخانه رفتم. همزمان برادر که با مهمان خیلی صمیمی تر بود، از اتاقش بیرون آمد. پهلوی مهمان رفت و گفت: " این فیلمه سه بعدی نیستا." و مهمان با تعجب گفت: "واقعا؟" و بعد خندید و عینکش را درآورد و ادامه داد:" بابا من داشتم با لذت سه بعدی می دیدم! چرا خراب کردی این حسو! من دیدم خواهرت یه طوری نگاه کرد و رفت! لابد با خودش گفته اینا چیز ندیده ان!" و رو به من گفت:" کلی مسخره مون کردی لابد!" گفتم: " نه. اصلا اینطور نیست." ولی مهمان باور نکرد.
من معتقدم که مسخره کردن، بزرگ ترین و بدترین گناه موجوده. همیشه هم تمام تلاشم رو می کنم که کسی رو مسخره نکنم. اگر کسی سکندری زد و زمین خورد بهش نخندم. تو خیابون آدم هایی با لباس های نه چندان گرون یا با قیافه های عجیب رو با دست به بغل دستیم نشون ندم. و تلاش میکنم هر کاری که فکر کنم، کسی رو ناراحت و شرمگین می کنه، انجام ندم. اما امروز، با یک نگاه، کاملا ناخواسته، با وجودی که ابدا قصدم مسخره کردن نبود، باعث شدم که کسی فکر کنه که مورد تمسخر قرار گرفته.
و از همان ظهر عذاب وجدان دارم و هی با خودم فکر میکنم که
تا به الان، چند نفر را تنها با نگاه، رنجانده ام...
نگاه و گناه. چه کلمه های متشابهی! با عوض کردن حرف اول و دوم، چه اتفاق ها که نمی افتد...
البته مهمان مان کلا آدم شوخی است و کلی با این قضیه شوخی کرد. اما من هر چه گفتم قصدم مسخره کردن نبود، باورش نشد!
+بالاخره برگشتم! البته قبلا هم بودم. در این مدت وب تمامی کسانی را که دنبال میکنم رو خواندم. فقط حوصله ی نظر گذاشتن نداشتم.
++ نمیدونم چم بود! ولی الان مثکه بهترم!
+++ مخصوص یک آشنا: جواب کامنتت را به زودی خواهم داد. خیلی پر و پیمون احتمالا!
++++ من خیلی دوست دارم که نیم فاصله رو تو نوشته هام رعایت کنم. اما با پی سی که هر چی دکمه که گفتن رو زدم و نشد و با گوشی هم به کل بلد نیستم! اگر میدونید نیم فاصله هم تو پی سی و هم گوشی چطور باید اعمال بشه، لطفا دریغ نکنید! گوشی با سیستم عامل اندروید و کیبرد پیش فرض سامسونگ. اگر ممکن نیست با کیبرد های دیگه رو هم توضیح بدید. مجبورم دانلودشون کنم!
+++++ به پیر به پیغمبر نمی خواستم پز تلویزیونمون رو بدم. خواهشا باور کنید!
لیست تصحیح شده کارهایی که باید تا جوان هستم و میتوانم انجام دهم:
نمیدونم شما چی بهش میگین.. اما من میگم معجزه...
وقتی که دو هفته دیگه تولد بیست سالگیت هست و دوس داری یه تولد خوب بگیری اما با پول خودت! و هنوز نتونستی که درآمدی از خودت داشته باشی. یکهو از دانشگاه قبلی (که از این کارا هیچ وقت نمیکرد!) پیام میدن که به مناسبت روز دانشجو میخایم از رتبه های برتر تقدیر کنیم با جایزه نقدی و ناهار!
با وجودی که اصلا دوست نداشتی و فکر نمیکردی جایزه ای در کار باشه، با نا امیدی تمام میری و یه کارت هدیه 75000 تومنی جایزه میگیری با ناهاری از جنس کباب و جوجه!
75 تومن ممکنه زیاد نباشه؛ اما کمک خوبیه برای تولد بیست سالگی؛ که میخاستی یه جشن خاص باشه اما با پول خودت.
نمیدونم شما چی بهش میگین.. اما من میگم هدیه ای از طرف خود خدا...
+حس میکنم خدا می خواست بگه هوات رو دارم! می خواست دوباره یادآوری کنه و بگه نگران نباش. نا امید نباش. من هستم.
+حس میکنم بیست سالگی خیلی مهمه. شما هم همینطوری فکر می کنید؟
ما تا کلاس اول راهنمایی در یک محله ای زندگی میکردیم، خفن! حالا علت خفن بودنش در ادامه معلوم میشود!
شاید با خود فکر کنید که خب با توجه به عنوان مطلب، حتما یه محله ساکت و خوشگل و یا حتما توی محله های شمال شهر بودیم و اینها، نه خیر! کاملا بر عکس! در یکی از جنوبی ترین نقطه های شیراز، یک محله ای که حالا نامش را نمی آورم. اما رفتن ما به این محله فقط به این دلیل بود که پدر و مادرم پس از ازدواج، برای ادامه زندگی به شیراز آمدند. و هم به دلیل شرایط نا مناسب مالی و هم اینکه این محله به ترمینال برای برگشت به محل زندگیشان نزدیک تر بود و هم به خاطر حضور آشنایان و هم به دلیل یک دلیل قانع کننده از سمت همان آشنایان، پدرم خانه ای در این محله خرید. (پدرم می خواست زمینی در شهرک گلستان که آن موقع ها جای دوری نسبت به مرکز شهر بود اما الان برو و بیایی پیدا کرده که نپرس و جز شهرک های خوب محسوب می شود بخرد. اما آشنا ها قانعشان کردند که آنجا گاز ندارد ولی ما گاز داریم و اینجا به مرکز شهر نزدیک تر است و غیره)
اما این محله جز محله های ارازل و اوباش خیلی معروف(!) و مکان خرید و فروش مواد مخدر و انواع سلاح و محل زندگی اتباع غیرقانونی کشور های همسایه و معتادین بود و خلاصه که یک چیزی در حد تگزاس مثلا! سوپر مارکتی ها هم فروشنده های جزء مواد مخدر محسوب می شدند.(فکر کنید! همان سوپر مارکتی که ما بچه ها ازش پفک و لواشک می گرفتیم!)
(سرچی کردم اینجا راجع به خطرناک ترین محله های جهان نوشته. که البته محله های خوشگلین!!! مال ما که خطرناکی از سر و روش میبارید!)
همسایه دیوار به دیوار ما قاچاقچیِ کلیِ مواد بود! و همسایه آنوریمان افغان غیرقانونی! بعضی شب ها این دوستان قاچاقچی با هم و یا با نیروی انتظامی درگیری پیدا می کردند که صدای شلیک گلوله هم چاشنی شب های این محله می شد!
حالا یک وقت فکر نکنید که مثلا این قاچاقچی ها مثل توی فیلمها خدم و حشم داشتند و خیلی شیک زندگی می کردند. نه. اتفاقا کاملا شبیه بقیه مردم محله بودند. نه خانه ی درست و حسابی داشتند و نه اصلا قیافه شان به این کارها می خورد. شاید تنها نکته کمی غیر معمولی زندگیشان، یک کلفت بود که برایشان می پخت و می شست و می رُفت!
باز هم فکر نکنید که ما هم جز کارهای این دوستان بودیم. نه! اولش آمدند زهر چشمی بگیرند که مثلا ما رئیس محله ایم و همه گوش به فرمانمان. اما متوجه شدند که ما نه قبولشان داریم و نه کاری به کارشان داریم و خلاصه که با آنها هم کاری به کار ما نداشتند!
و من در این محله دوران کودکی تا اوایل نوجوانی را گذراندم تا به اصرار مادرم که اینجا به درد زندگی نمی خورد و بچه ها دارند بزرگ می شوند و غیره پدر را راضی به فروش آن خانه کرد و از آن محله خفن رفتیم!(بعد از اینکه بزرگ شدم و فهمیدم که دلیل اصرار های مادر چه بوده، کلی دعایش میکنم.)
محله جدید جز محله های بالا و حتی مرکز شهر محسوب نمشود. جز همین شهرک هایی است که اطراف همه شهرهای بزرگ وجود دارند. شاید خیلی خوب و یا با کلاس نباشد اما با آن محله قدیمی تفاوت های زیادی دارد.
حالا کلا قصد من از این همه آسمان و ریسمان به هم بافتن چه بود؟
می خواستم به اینجا برسم که:
هم زمانی که در محله قدیمی بودیم و هم بعد تر ها که از ما می پرسیدند مدرسه قدیمیت کجا بوده و کلا سوال هایی که جوابش برمی گشت به آن محله، با دو نوع واکنش رو به رو می شدم. کسانی که نمی دانستند که اصلا همچین جایی در شیراز هست، فکر می کردند که از روستاهای اطراف آمده ایم و نگاهی توام با ترحم به ما داشتند. اما امان از آنهایی که می دانستند کجا را می گوییم... کلا طرز فکرشان نسبت به ما کاملا عوض میشد. با وجودی که نه من و نه خانواده ام ، نه اهل کارهای خلافیم و اگر حمل بر تعریف از خود نباشد خانواده ی بسیار سالمی هستیم و همیشه نون بازوی خودمان را خورده ایم و به قول این دیالوگ همیشگی فیلم ها : تا به حال پایمان به کلانتری هم باز نشده.
ما به خاطر نداری مان مجبور به زندگی در جایی بودیم که مکان درستی نبود و حالا یک عمر باید به دلیل فقر، قضاوت کاملا نادرست شویم.
حالا بعد از چندین سال دیگر کمتر کسی از مکان زندگی قبلی ما سوال می کند. اما متاسفانه همین محله هم باعث دردسر شده. چرا؟ این یکی داستان را هم بخوانید:
روزی یکی از معلم هایمان با من تماس گرفت که یک خانمی چون بچه هایش خارج هستند می خواهد کار با نرم افزار اسکایپ را یاد بگیرد و دنبال یک آدم مطمئن می گردد. من چون هم شاگرد خوبی هستی و هم قابل اعتماد تو را به او معرفی کرده ام. آنها هم قابل اعتماد هستند، شوهرش پزشک است و خودش طراح جواهرآلات! من هم خیلی خوشحال شدم که اولین شغل و درآمد زندگیم را یافتم ! بعد از چند ساعت برای هماهنگی خود خانم با من تماس گرفت. از نحوه ی حرف زدنش کاملا معلوم بود که مرا قبول کرده. اول گفت که می خواهد این چیزها را یاد بگیرد و بعد آدرس حدودی خانه اش را داد. اما پرسید که کجا زندگی می کنید؟ من هم گفتم: فلان جا . و خب خوشحال بودم که آن محله قدیمی زندگی نمیکنم وگرنه حالا آبرویم میرفت. اما خانم پرسید: اینجایی که میگی کجا هست؟ خب من هم می دانستم که بالاشهری ها(!!) نمیدانند اینجا کجاست. بنابراین نزدیک ترین محله ممکن که از قضا از محله های قدیمی شهر و مکان زندان شیراز هست را برایش گفتم. خانم کمی سکوت کرد. و بعد گفت که حالا من این روزها کلاس دارم و نیستم اما سه روز دیگر برای هماهنگی های تکمیلی دوباره تماس میگیرم.
من بعد از آن خیلی خوشحال بودم و مدام توی اینترنت دنبال نرم افزار اسکایپ و سوراخ سنبه هایش می گشتم و هی خودم را توی خانه آنها در حال تدریس میدیم.
اما آن تماس کذایی گرفته نشد که نشد که نشد...
اولش هی فکر کردم که خب کلاس دارد دیگر... وقت نکرده لابد. اما بعد از یک ماه با توجه به اینکه خانم قبل از اینکه من از محله ی مان بگوییم بسیار راضی و آماده بود اما یکهو سرد شد، فهمیدم که چه شده... لابد با خودش فکر می کرده که همچین آدمی خیلی مناسب نیست. اگر مثلا آمد و دزدی کرد چه. و اگر و اگر....
پدرم مثل من فکر می کرد اما مادرم می گفت نه. اینطور نیست.
راستش را بخواهید حالا بعد از دو سال نمیدانم که چرا آن خانم دیگر تماس نگرفت. حس غریبی به من می گوید که حتما علتش همین بوده. نمیدانم و نمی خواهم باور کنم که صرفا به خاطر محله زندگیم قضاوت شده ام. اما واقعیت به نظر جز این نیست...
لب کلامم این است که:
آدم ها را به وسیله مکان زندگیشان قضاوت نکنید. همین...
نمیگویم که مکان زندگی اثری روی شخصیت آدم ها ندارد. دارد. اما به نظرم همه چیز بستگی به خانواده فرد دارد.
+حالا که با خودم مرور می کنم که کجا رندگی کرده ام، خدا را شکر می کنم که سالم هستم! هم از نظر بدنی و هم کمی تا قسمتی از نظر روانی!
++ اگه براتون سوال پیش اومده که" خب پس نیروی انتظامی چه می کرد؟" باید بگم نمیدانم! قطعا از وجود این محله و ارازل و اوباشش خبر داشت اما کار خاصی نکرد!
+++ شاید به همین دلیل است که خیلی تلاش میکنم که موفق و تا حدودی ثروتمند شوم... شاید اصلا این روحیه از همین اتفاقات نشات گرفته.
++++ ببخشید که مطلب خیلی خیلی طولانی شد. حرف دل است دیگر... گاهی طولانی می شود.
من سریال های آمریکایی زیادی رو دنبال میکنم. بیشتر از همه کمدی ها. دلیل اصلی اش هم تقویت زبان هست(البته شاید بیشتر یک نوع بهانه باشد تا دلیل!). معمولا سریال هایی را که میبینم طرفدار زیادی ندارند. منظورم طرفدار ایرانی است. البته خود آمریکایی ها هم خیلی توجهی به این سریال ها ندارند. همه واکینگ دد و گیم آو ترون و ومپایر و غیره را میبینند. شاید پر طرفدار ترین سریالی که میبینم بیگ بنگ تئوریست.
بگذریم. 2 بروک گرزل (2broke girls )یا همان دو دختر ورشکسته هم از همین دست سریال های طنزی است که خیلی بیننده ندارد. اما من خیلی دوستش دارم. نه تنها به خاطر کمدی بودنش که خیلی سریال هایی کمدی مطرح دیگری برای دیدن هست. به دلیل یک اشتراکی که حس میکنم با دو شخصیت اصلی این داستان دارم. مکس و کرولاین.( max - caroline)
مکس دختری است فقیر و بدون خانواده ی درست که کودکی خوبی نداشته و حالا هم به عنوان یک پیشخدمت در یک رستوران مشغول کار است. کسی که به دلیل همین زندگی نامناسب ، و رفتار نامناسبی که در محله فقیر نشینی که زندگی میکند دیده، رفتاری مردانه دارد و معتقد است که هیچ آینده ای ندارد. او برای پول بیشتر همزمان دو شغل دارد و هم چنین کاپ کیک هم می پزد و می فروشد.
کرولاین دختری که بیلیونر بوده و به مدرسه ی مدیریت میرفته؛ زندگی لاکچری داشته(!) اما به دلیل کلاه برداری پدرش تمام مالشان را از دست می دهند و حالا با وجود تمام زندگی ثروتمندانه ای که در قبل داشته مجبور است برای درآمد در همین رستوران قدیمی در محله ای پایین شهر پیش خدمت شود.
این دو همدیگر را در همین رستوران میبینند و داستان از همین جا شروع میشود. مکس هیچ امیدی به آینده ندارد و فقط می خواهد که بتواند روزش را شب کند. هیچ آرزو و رویایی هم ندارد اما کرولاین شاید به همان دلیل ثروت قبلی اش پر از امید است و می خواهد دوباره به همان روزهای خوش برگردد. وقتی که کرولاین از کاپ کیک های مکس خبردار می شود، تلاش میکند تا آن را گسترش دهد و تبدیل به یک بیزینس موفق کند. به این ترتیب هم از دانش مدیریت خودش استفاده کرده و هم به ثروت میرسد. اما مکس هیچ اعتقادی به کاپ کیک هایش ندارد. کرولاین تلاش میکند تا او را قانع کند و سرانجام مکس هم راضی میشود و آن دو بیزینس خود را راه می اندازند اما زندگی هیچ وقت آسان نبوده و همیشه بالا و پایین دارد. درست مثل کاپ کیک های خانگی مکس .
این سریال به طور کلی راجع به همین تلاش ها و شکست ها و بعضا موفقیت های مکس و کرولاین و بیزینسشان هست. تلاش برای رسیدن به آرزوها. آرزوهایی که همیشه دست یابی به آنها سخت است. مسیری که پر از شکست است و تنها با تلاش و امید میتوان از آن عبور کرد.
اما چرا من این سریال را دوست دارم؟ اشتراکات من با مکس و کرولاین چیه؟
من هم پر از این آرزوهام...
پر از آرزوهایی از بیزینس های موفق، زندگی خوب و زیبا، موفقیت های بی شمار و ...
و قطعا تنها راه برای رسیدن به همه ی آرزو ها و اهداف مان، تلاش است و تلاش است و تلاش... امید است و امید است و امید...
و شاید حضور یک همراه مثل کرولاین، به منی که امیدم حالش خوب نیست(!) عالی باشد. اما فعلا که کسی نیست!
امیدم بعضی وقت ها خیلی حالش خوب است و بعضی وقتها نه. اما حال تلاشم اصلا خوب نیست!
نمیدانم باید چه کنم که تلاشم خیلی بیشتر شود. میدانم که ممکن است حتی تلاش هم همیشه نتیجه ندهد اما حداقل نفسش چیز خوبی است که من نمیتوانم آنرا داشته باشم. همیشه با خودم برنامه میریزم اما معمولا به سرانجام نمیرسد. به همین دلیل است که دوست دارم همراهی با ترکیبی از ویژگی ها مکس و کرولاین(شوخی و کاربلدی مکس و امید و مدیریت کرولاین) داشته باشم.
اما همیشه بعد به این نتیجه میرسم که حالا که کسی نیست خودت تلاش کن. به قول ما شیرازیا کس نخارد پشت من، جز ناخن انگشت من! چند روزی را هم با جدیت تلاش میکنم اما باز همان روز از نو روزی از نو می شود! شاید یکی از دلایلش حضور بی شمار آدم های نا امید و بی اعتنا به زندگی است که به نان بخور و نمیر عادت کرده اند و تلاشی برای پیشرفت نمی کنند. چه مادی و چه از نظر خوش حالی و حال خوب در زندگی. و وقتی با آنها از زندگی خوب و چه و چه صحبت میکنی یا نا امیدت می کنند یا مسخره! همین. هیچ کسی(حداقل در اطراف من) نیست که بگوید که تو میتونی. تلاش کن . یا مثلا من هم کمکت میکنم.
اما من می خواهم که موفق شوم. چه با حضور آدم های خوب و موفق چه بدون آنها. خیلی سخت است. میدانم. تلاشم کم است آن را هم متاسفانه میدانم. اما همین جا به خودم قول میدهم که تلاش کنم برای رسیدن به همان شغل خوب و زندگی عالی که آرزویش را دارم.
تویی که داری این متن را میخوانی و همیشه با خودت همین فکر را می کرده ای که چرا من موفق نمیشم، چرا نمیشه و چرا و چرا و چرا... دوست من... کسی عین خود تو دارد در ساعت 2 نصفه شب همین فکر را با خودش میکند و به خودش قول داده که حداقل تلاشش را بیشتر کند. تو هم بدان که تنها نیستی. برایت آرزوی موفقیت و کامیابی میکنم و مطمئن هستم که تو میتونی!
پ.ن:این سریال به دلیل ماهیت طنزش پر است از شوخی هایی راجع به مسائل مثبت هجده. هشدار می دهم که اگر با روحیات و اعتقاداتتان سازگار نیست، نبینید. با تشکر...
++کلا دیدنش را به کسی پیشنهاد نمیکنم. این سریال شاید فقط برای کسانی که آرزو و اهدافی دارند که می خواهند به آنها برسند ، دارای نکات مثبت باشد.(آن هم اگر با چشم بصیرت ببینید!)
+++ راهکاری ندارید که با آنها بتوان تلاش را بیشتر کرد؟
بوفه ای در دانشگاه قبلی ما بود که من تقریبا هر روز ازش خرید می کردم. من عادت دارم که همیشه سلام و خسته نباشیدی میگم و بعد چیزی که می خوام رو درخواست میکنم. اما هیچ وقت رابطه ی صمیمی با دوستان فروشنده نداشته ام. خلاصه، سال دوم بعد از تعطیلات تابستانی، برای خرید صبحانه به بوفه رفتم. اینبار استثتائا چون عجله داشتم خیلی فوری گفتم: یه بیسکویت. دختر خانوم فروشنده با لحن خیلی زیبایی گفت: سلام!! حالت چطوره؟
راستش رو بخواین نمیدونم منو با کسی اشتباهی گرفت یا چون مشتری همیشگیش بودم بعد از 3 ماه تعطیلی دلتنگم شده بود! اما واقعا خوشحالم کرد و روزم رو ساخت.
می خوام بگم که برای خوشحال کردن دیگران، هدیه های بزرگ و عجیبی لازم نیست. تو می تونی هر کسی رو که حتی باهاش در حد سلام و علیک ارتباط داری، با یه لبخند، با یه روز به خیر گرم، با یه احوال پرسی ساده خوشحال کنی. می تونی این انرژی مثبت رو گسترش بدی. خیلی ساده! بدون نیاز به ریالی برای انجام دادنش و مطمئن باش جوابش رو هم حتما می گیری. مثل اون دختر فروشنده که نه تنها لبخند همراه با تعجب منو دید، بلکه احترامش در نظر من خیلی بیشتر شد!
#خوشحالسیون
+ ایده و طراحی عکس مطلب از خودم هست. لطفا کپی رایت رو رعایت کنید. با تشکر!
