دید

این اواخر که سعی کردم حرفه‌ای تر عکاسی کنم و مطالب بیشتری خوندم، از اهمیت دیدن عکس، مشاهده اطراف و عکس گرفتن توی پرورش هنر عکاسی آگاه شدم. توی بقیه هنرها هم همینطوره: می‌خوای کارگردان بشی، فیلم ببین و بساز، نویسنده، بخون و بنویس و ... و .... .

از روزی که چالش روزانه ۱۲۰۰ کلمه نوشتن رو شروع کردم، حس می‌کنم برگشتم به روزهای اول بلاگ. که چند روزی یکبار به هر حال یه موضوع برای نوشتن پیدا میشد و چراغ وبلاگ روشن نگه داشته میشد. با نوشتن، حس می‌کنم همه‌جا و همه‌چیز سوژه‌اس. اگر قبلا مشکل این بود که نمی‌دونم چی بگم، الان کم کم کلی ایده میاد توی ذهنم و من این رو از چشم چالش می‌بینم.

+البته اینکه سعی در کمال گرایی توی نوشتن هم ندارم، شاید بی‌تأثیر نباشه. وبلاگ منه و می‌تونم توش از هر چی بگم. نه؟!

تجربه خرید از نمایشگاه مجازی کتاب تهران

خب بعد از حدود دو هفته، من بالاخره تب سایت book.ir رو بستم!

بالاخره بعد از سالها، قسمت منم شد که از نمایشگاه تهران بازدید و خرید کنم! اما چه بازدیدی و چه خریدی! 

من خیلی ساله از نمایشگاه کتاب شیراز خرید می‌کردم. از روزی که بهم گفتن نمایشگاه کتابی وجود داره، من هر سال پاییز خانواده رو مجبور می‌کردم که گلستان بریم و تو نمایشگاه شرکت کنیم. آبان و آذر هر سال برای من، بوی کتاب میداد. 

تا اینکه پارسال، چنان که افتد و دانی، نمایشگاه کتاب شیراز برگزار نشد. با وجودی که فکر میکنم میشد برگزارش کرد. خلاصه نتونستم برم تو سالن‌های نمایشگاه، غرفه‌ ها رو ببینم، با مسئولاش صحبت کنم، ورق بزنم و خلاصه خرید کنم. 

چند سال قبل که دخترعمه تهران بود، از عظمت و شکوه نمایشگاه تهران برام گفت. و بعدا هم که از طریق رسانه‌ها، خودم این عظمت رو حس کردم. چه کتاب‌هایی که نمیشد خرید! هر سال می‌گفتم میرم تهران و اردیبهشتم رو کتابی می‌کنم و هر سال نمیشد. تا اینکه امسال، به یمن (!) وجود کرونا، اعلام شد که نمایشگاه رو مجازی می‌کنیم و من بالاخره تونستم، هر چند مجازی، شرکت کنم! ده دقیقه مونده به به ساعت دوازده روز آخر نمایشگاه! دقیقه نود!

سایت بسیار بسیار بد بود، از این بابت که صرفا یه موتور جستجو بود، موتور جستجوی خوبی البته، اما اصلا چیزی که شما از سایت فروش کتاب، نه حتی نمایشگاه، هم توقع داشتید نبود. لااقل عناوین محبوب و ... باید اعلام میشد. اصلا محتوایی در سایت نبود و صرفا قابلیت جستجو کتاب و نویسنده و غیره بود. قطعا این کار راه انداز بود اما یه ویژگی خوب نمایشگاه، سر زدن و کشف کتاب بود که اینجا امکان کشف خیلی وجود نداشت. فکر می‌کنم تنها کشفی که میشد انجام داد، جستجو موضوعی و همچنین لیست کتاب‌های مشابهی بود که انتهای هر کتاب دیده میشد.

و یک ویژگی عجیب دیگه، کتاب‌های نمایشگاه همه چاپ ۹۲ به بعد بودند (طبق گفته مسئولین). یکی از خوبی‌های نمایشگاه حضوری، وجود کتاب‌های چاپ دهه هشتاد و حتی قبل بود که باعث شد من دو سه سال قبل، کتابهای قطوری با قیمت زیر ده هزار تومان بخرم! 

قیمت کتاب‌های خارجی هم فراتر از حد تصور و حتی تعقل (!) بود. کتاب‌هایی که من چک کردم (عکاسی و ...) همه یک میلیون و پانصد و همین حدود بودند. یعنی کتاب میلیونی! باورتون میشه؟ کتاب خیلی خیلی خوبه اما این قیمت اصلا عقلانی نیست. درسته اینها کتابهای گرونی هستن (به همون قیمت ارز) اما حتی با وجود تخفیف ۵۰ درصدی، این کتابها کاملا غیرقابل خرید بودن.

پروسه ثبت نام سایت و خرید هم طولانی بود مخصوصا با وجود کندی سایت. روزهای اول که سایت قطع شده بود و دقایق آخر روز آخر که من خرید کردم هم سایت کند بود.

اما بعد از اون، تقریبا خوب بود. درسته که سرعت ارسال دست نشرها بود، اما پیگیری کار ارسال، بسیار خوب به آگاهی خریدار می‌رسید. با پیامک و سایت. اما یه مشکل، مشکل ارسال توسط ناشر بود که باعث میشد چندین بار پست مجبور به مراجعه بشه! البته این روش بهترین روش با توجه به شرایط موجود بود و درکشون می‌کنم.

من از چهار نشر خرید کردم و شش کتاب. (اگر کمتر از یک ماه قبل اعلام میکردن نمایشگاه داریم، اونقدر حضوری و مجازی کتاب نمی‌خریدم!) . دو نشر غیر معروف (لااقل من آشنا نبودم) نظام‌الملک و سپهر دانش و دو نشر معروف‌تر ساقی و آبان‌. نگران بودم که اون دو نشر غیر معروف برام ارسال نمیکنن و اصلا خدا می‌دونه هستن نیستن! که به طرز عجیب و جالبی، اول نظام‌الملک و بعد هم سپهر دانش، خیلی سریع ارسال کردن. یعنی بلافاصله بعد از ثبت خرید، پروسه پردازش سفارش و بسته‌بندی و ارسال رو انجام دادن و تو همون هفته اول به دستم رسید. نشر آبان کمی دیر اما به هر حال شروع به پردازش کرد و نشر ساقی، دقیقا یک هفته بعد تازه سفارش رو نگاه انداخت! و توی اواخر هفته دوم به دستم رسوند. این نشون میداد که نشرها آماده نبودند و در واقع نشرهای غیرمعروف، گزینه‌ی بهتری برای خرید بودن!

در مورد تخفیف هم کتاب‌های داخلی ۲۰ و خارجی ۵۰ درصد تخفیف داشتن. بن هم ۲۰ درصد تخفیف داشت. اما طبق این قیمت‌هایی که گفتم، بن برای کتاب خون ها، بیشتر شبیه شوخی بود! سالهاست بن همین حدود قیمته و قیمت کتاب‌ها سر به فلک کشیده (چی قیمتش سر به فلک نکشیده!). اما با توجه به اینکه هزینه ارسال رایگان بود، خرید کتاب از نمایشگاه، کمی توجیه داشت!

خلاصه طی دو هفته چهار بار پستچی به خونه ما اومد، دو بار هم خونه همسایه روبه‌رویی! و روز آخر به قول مامانم که رفته بود بسته رو بگیره، پستچی خیلی حرف‌های خوب زده بود و با گفتن موفق باشید آخرین بسته رو رسونده! من کمی ناراحت و خجالت‌زده بودم که چهار بار بنده خدا رو مجبور کردم که بیاد اما این جمله و حرف‌ها خیلی خوشحالم کرد. روی بسته کتاب‌ها، هر کدوم نوشته شده نمایشگاه کتاب‌ و علت این حرفهای خوب هم فکر میکنم همین بود که دیده بود ما فرهیخته‌ایم😅

پس به طور خلاصه تجربه خریدم از نمایشگاه مجازی تهران رو از ۵ امتیاز‌دهی می‌کنم:

سایت: بخش جستجو ۴، محتوا ۱، ثبت‌نام ۲.۵، خرید ۵، اطلاع‌دهی روند سفارش ۵

پردازش ارسال (کاملا بستگی به نشر داره): طبق تجربه من نشرهای غیرمعروف ۵، نشرهای معروف ۳

پست: ۴ (به طرز خوبی بسته‌ها رو سریع می‌رسوندن. سریعتر از بسته‌های سفارشی عادی!)

قیمت: ۳.۵ (باز هم بستگی به کتاب داره) 

خوشحالی!

امروز وقتی داشتم در پوست خود نمی‌گنجیدم(!!!)، و در حال شادی پس از یه اتفاق ساده کوچولو بودم، حین بالا پایین پریدن اینطوری از خدا تشکر کردم که:

تو که میبینی ما وقتی خوشحالیم، چقد خوشحالیم، چرا نمیذاری بیشتر خوشحال باشیم؟! 😂 

+ یاد اون دعای شیرازی افتادم که خدایا خودت میدونی چمه، آمین! 😂

++ روزای عجیبیه، یهو ناراحتی‌های عمیقی پیش میاد و بعدش با یه اتفاق ساده، حالم بهتر میشه. صبح از نوشته‌هام تعریف شد، ظهر دعوای تقریبا سنگینی توی خونه شد و شب با خوندن مصاحبه پریسا حبه انگور، که من رو یاد کرده بود، فضای دعوا رو شست و تا حدودی برد. نمی‌دونم طبیعیه این حس و حال یا نه! 😂 شاید یاد گرفتیم که با چیزای خیلی خیلی کوچیک خوشحال باشیم. 

چرا موتورم دوباره روشن شد

خیلی وقت بود که میزان نوشتنم، چه توی وبلاگ و چه خارج از اون، خیلی کم شده بود و چه حرف‌ها که در درون من نفهفته موند همینطور! 

چند وقت قبل یه اپ عادت ساز نصب کردم که خودش یه سری پیشنهاد داشت: مثلا عادت ورزش کردن، صبحونه خوردن و غیره. یکی از چالش‌هاش، نوشتن روزی ۱۲۰۰ کلمه برای یک هفته بود. من روزی ۱۲۰۰ کلمه که نه، اما به خاطر گل روی این اپ، شروع کردم و هر روز مقداری از حرف‌هایی که توی دلم مونده بود رو نوشتم که بخش زیادیش توی این وبلاگه و کم کم منتشر میشه. بنابراین لااقل این مدت کلی نوشتم و امیدوارم که چه اینجا، چه جای دیگه، نوشتم ادامه پیدا کنه.

من نمی نوشتم اما هر روز به بلاگ سر می‌زدم و وبلاگ‌ها تون رو می‌خوندم. متاسفانه خیلی خیلی کمتر می‌نویسید و ستاره‌هاتون هی کم‌فروغ‌تر میشن. امیدوارم هر جا هستین خوش و خرم باشین و بتونید یه نوعی احساسات درونتون رو تخلیه کنید. 

+خیلی برام جالبه که تا الان شغل‌های من همه به نوعی به نوشتن ربط پیدا میکنن. تست شخصیت هم که میدم، شغل‌های مناسبم مهندسی هست و نویسندگی! (درکنار چیزهای دیگه البته). 

Like a crazy ex girlfriend

از وقتی از دنیای مهندسی و کامپیوتر اومدم بیرون، خیلی وقتا دلم براش تنگ میشه. برای همه چیزش: سادگیش، قانون‌مندیش، رک و راستیش، دانشم، کلاسها، درسها، اساتید، همکارا، جاهایی که کار کردم، چیزایی که قرار بود بسازم، جلسه‌ها، اتفاقات خوبش و همه و همه. بعد یهو اتفاقی رخ میده که یا برم می‌گردونه به اون شرایط (مثل حرف زدن با همکلاسی قدیمی، سوالات دوستان و اقوام که هنوز قبول نکردن من از اون دنیا جدا شده‌ام، یا حتی شنیدن یه اصطلاح خیلی ساده) و یا خودم مجبور میشم برگردم (مثل وقتی که برای سربازی برادرم، دنبال شرکت دانش‌بنیان بودم). 

و اون موقع اس که یهو یه اسم، یه عکس، یه سایت مثل سیاهچاله عمل می‌کنه و منو میکشونه تو خودش به یادآوری خاطره. حسرت گذشته رو نمی‌خورم اما همیشه فک میکنم چی میشد اگر ادامه میدادم. اگر دانش و تلاش الآنم رو داشتم و تغییر مسیر نمی‌دادم، آیا اونقدری که توی خیالمه موفق میشدم؟ حالا اونقدر هم نه(!) ولی شرایطم بهتر بود اگر چسبیده بودم به دنیای قشنگ مهندسی؟

بارها اینو به خودم، بقیه و احتمالا شما گفتم که از سر اجبار نرفتم کامپیوتر؛ با عشق و علاقه و عقل انتخابش کردم و دوستش داشتم و دارم. اما یه چیزی مانع انگیزه‌ام میشد. یه فرقی بین من و بقیه اعضا تیم بود که اونا با شور و شوق و یا حتی از سر ترس و اجبار کد میزدن و من یا از ته دل کد نمی‌زدم، یا میرفتم دنبال چیزی مثل UX می‌گشتم که اپ رو باهاش بهتر کنیم.

 هی به چرخ زدن تو سایت و خاطراتم ادامه میدم. زوم می‌کنم، نگاه می‌کنم، فکر می‌کنم و میرم سراغ بعدی. سعی میکنم ببینم اون آدمها الان کجان و مقایسه کنم که اگر من بودم هم احتمالا اونجا بودم و آیا این چیزیه که میخوام؟ نمی‌دونم. فک میکنم هنوز کامل از مهندسی دل نکندم و I haven't moved on yet. و این سرچ و گشتنم مثل حرکت یه crazy ex girlfriend میمونه بعد از جدایی از معشوقش.

شاید باید جای پام رو تو هنر محکم‌تر کنم تا بتونم کامل از اون دنیا جدا شم. اما دلم نمیاد. میگن هیچ عشقی تو دنیا، مث عشق اولین نیست!

‌‌

+اصلا قصدم نبود عاشقانه بنویسم. خودش اینطوری شد. شد مرثیه‌ای از عشق مهندسی(!). دیوانی از غزلیاتم تحت عنوان کامپیوتر نامه چطوره؟! 

قناعت؟

چندباری پیش اومده که وقتی عدم رضایتم از شرایط موجود، از شرایط زندگی تا سلامتی و غیره، رو گفتم، از سمت دیگران و حتی گاهی از طرف وجدان خودم، متهم شدم به ناشکر بودن. به اینکه ببین بقیه همین‌رو هم ندارن. چرا به همین قانع نیستی؟

این من رو به فکر فرو می‌‌بره. چرا باید همیشه خودم و شرایطم رو با آدمهایی که بدتر از من هستن مقایسه کنم؟ چرا یک بار نیام مثلا خونه‌ام رو با خونه فلان پولدار مقایسه کنم و درخواست خونه ای که حداقل کلش برای منه و توش آرامش دارم رو داشته باشم؟ و باید همیشه خودم رو با بی‌خانمان‌ها مقایسه و خدا رو شکر کنم که لااقل من یه سقفی بالاسرم هست؟ 

خیلی وقت‌ها با همین جمله آخر، درخواست و آرزوم رو سرکوب کردم/کردن و به اون اسم غُر دادم/دادن و این برام سوال شده که مرز بین ناشکری و درخواست ساده (از خدا، سرنوشت، تقدیر و ...) کجاس؟ اصلا آیا باید خودم رو مقایسه بکنم؟ 

از کجا تشخیص میدیم که یه کسی زیاده خواه، ناشکر و ناقانعه و یه کس دیگه، بلندپرواز، تلاشگر و تسلیم‌نشو؟ 

مردم مشوش

بکمنی که هیچ‌وقت ناامیدت نمی‌کنه.

اولین کتابی که از بکمن خوندم رو اینجا ثبت کرده‌ام. کتاب مردی به نام اوه که ناخواسته خریده شد و آخر از همه کتاب‌ها خونده شد، اما از همون موقع نوشته‌های این نویسنده سوئدی رو پیگیری کردم و همه کتابهاش رو خریدم و میتونم بگم بیشترشون رو دوست داشتم. نوشته‌هاش ساده، بی تکلف، خوش خوان، روان و پرمعناست. شخصیت پردازی هاش رو خیلی دوست دارم. آدم‌هایی بدخو و بداخلاق رو انتخاب می‌کنه و کاری می‌کنه که عاشقشون بشیم و دلمون براشون تنگ بشه! از اوه بگیر تا زارای کتاب آخرش. به همین دلیل احساس می‌کنم کتابهاش، برای پیشنهاد دادن مخصوصا به کتاب اولی ها گزینه‌های خوبی باشن.

مردم مشوش چند وقتیه که منتشر شده و من تبلیغش رو توی فیدیبو هم دیدم. اما دلم نیومد نسخه فیزیکی کتابش رو نداشته باشم بنابراین صبر کردم و کتاب رو فیزیکی از سی بوک خریدم و خوشحالم که چنین کاری کردم! 

مردم مشوش داستان یه گروگانگیریه، اما نه به گروگانگیری عادی! هم گروگانگیر، هم گروگان‌ها و هم پلیس همه آدم‌های عجیب و جالبی‌ان و در طول قصه ما با داستان همه‌شون آشنا میشیم و با خیلی‌هاشون همذات‌پنداری خواهیم کرد! این کتاب یه ویژگی خیلی عالی هم داره و اون اینه که ذهن پر از تفکرات تعصبی و پیش‌داور ما رو به بازی می‌گیره و نشونمون میده که همه ما چقدر هنوز این مشکلات و قضاوت‌ها رو داریم حتی اگر ادعای روشنفکری هم داشته باشیم. اوایل ممکنه کمی گیج‌کننده باشه اما هر چی جلوتر می‌ره و با شخصیت‌ها آشنا میشیم و گره‌ها باز میشن، داستان زیبا و زیباتر میشه.

یکی از ویژگی‌های خوب کتاب‌های بکمن اینه که توی همه اون‌ها مسائل روز جهان وجود داره: مهاجرت و مهاجرین (خصوصا مسلمان‌های)، جوون ‌های امروزی، افراد با گرایش‌های جنسی متفاوت و ... که به نظرم میاد بخشیش به خاطر زندگی در کشور مهاجرپذیر سوئد و هم‌چنین ازدواج با یک خانم مهاجر ایرانیه.

بخشی از گزیده‌های من از کتاب مردم مشوش بکمن:

ترسناکترین امر درباره بزرگسال بودن این است که میفهمی احدی به تو اهمیت نمی‌دهد.

عشق آن است که مهر بورزی اما گاه گاه و در آن میان به خودت استراحت بدهی.

دموکراسی محکومه به نابودی، چون آدم‌های احمق که اکثریت جامعه هم هستن، زیر هر پرچمی که قصه خوبی ببافه، جمع میشن.

ما بیشتر با آن‌هایی دعوا می‌کنیم که شبیه‌مان هستند، نه آن‌ها که با ما فرق دارند.

آدمیزاد گاهی به چرندیات هم نیاز دارد!

سال نو از راه می‌رسد و آن‌قدرها فرقی با سال پیش برایت ندارد، مگر اینکه فروشنده تقویم باشی!

امروز یک درخت سیب بکاربم، حتی اگر مطمئنیم فردا آخرین روز دنیا خواهد بود

‌‌‌

مردم مشوش، فردریک بکمن، ترجمه الهام رعایی، نشر نون، چاپ چهارم، ۵۸۰۰۰ تومان. فیدیبو ۱۸۰۰۰

+خیلی وقت بود که از کتاب‌هایی که خوندم ننوشته بودم.

++ نمایشگاه کتاب تهران به‌ صورت مجازی داره برگزار میشه. 

+++ الان که چک می‌کنم، از ۷ نوشته با موضوع کتاب، سه تاش مربوط به بکمنه! حس می‌کنم نوشته‌هاش جوری به دلم می‌شینه، که باید خودمم راجع بهشون به چیزی بنویسم! یه جورایی الهام‌بخشه!