۲۰۲۰ شاید برای خیلی‌ها بدترین سال زندگی‌شون بود؛ خونه‌نشینی، سر و کله زدن آنلاین، بیماری و غیره. اما برای من اینطور نبود. برای بقیه درونگراها هم احتمالا همینطور باشه. سالی که با خیال راحت خونه نشستم و مجبور نبودم برای هر کار احمقانه‌ای که میشه خیلی راحت آنلاین انجامش داد، پاشم برم بیرون!
دیروز، روز آخر ۲۰۲۰ بعد از حدود ۱۰ ماه، مثل گذشته رفتم بیرون. (این مدت فقط اگر ماشین شخصی بود بیرون رفتم، شاید کلا سه بار). اما دیروز با اتوبوس رفتم و اومدم و توی خیابون‌ها کمی گشتم و دیدم دلم برای هیچی تنگ نشده. هیچ مطلق. اول کمی دیدن تغییراتی که این ۱۰ ماه رخ داده (که در حد دو مورد بود) برام جالب بود اما بلافاصله بعد از سوار اتوبوس شدن، دیدم که نه، آش همون آش و کاسه همون کاسه‌اس! هیچی فرق خاصی نکرده، آدمای بی‌شعور هنوز هستن و خواهند بود. خوشحال از اینکه هنوز میشه کرونا رو بهونه کرد و بیرون نرفت، برگشتم خونه.
اگر کرونا تموم بشه، من ناراحت میشم. قاعدتاً از اینکه یکی از راه‌های مردنمون کم میشه خوشحال خواهم شد؛ اما دیگه بهونه‌ای برای خونه نشینی نخواهم داشت.
البته میگن تغییرات دوره کرونا، مثل همین روابط و رفت و آمدها، پایداره و حتی بعد از کرونا هم هست. نمیدونم آینده چی میشه، اما از اینکه تا فعلا تونستیم با سلامتی و آرامش تا اینجا پیش بیایم، خوشحالم و خدا رو شکر می‌کنم.
مطمئنم ۲۰۲۱ سال بهتریه؛ ایشالا!
